معنی کشکول، کشیدن به دوش است. در لغت «کَش» به معنای پهلو و «کول» دوش و کتف را گویند و چون معمولاً درویشان زنجیر کشکول را روی دوش می‌انداختند آن را کشکول خواندند. کشکول یکی از وسایلی است که ساخت آن در روزگار گسترش تصوف در ایران، رواج بسیار داشت. از یک منظر، ساخت کشکول به شکل وسیع نشان دهنده قدرت صوفیان در ایران بود. صوفیان در زمان صفویه به قدرتی بزرگ در ایران دست یافتند؛ اما در اواخر صفویه از قدرت کنار گذاشته شدند. این گروه که تا اواخر قاجاریه نیز در میان مردم زندگی می کردند اندک اندک با ظهور تجدد رنگ باختند و دیگر نشانی از آن شکل و ظاهر و وسایل خاص آنان پیدا نمی شود. یکی از نشانه های دراویش، کشکولی بود که با زنجیری به سر دست می آویختند و کارکردی شبیه کیف های امروزی داشت. این کشکول‌ها هم نشانه دراویش بود و هم محلی بود که وسایلی مختلف را در آن نگه داری می کردند. کشکول ظهیرالدوله و و کشکول امیررضا تهماسبی و کشکول شاه نعمت‌الله ولی از کشکول‌های مشهور است.

صنعت‌گران ایرانی با استفاده از پوست چوبی این میوه و منبت کاری های زیبا بر سطح آن ، این ظروف دیدنی را می ساختند. بعد از قاجار و کمرنگ شدن استفاده از کشکول، شکل زیبای آن موجب شد تا هنرمندان ظرف هایی کشکولی از جنس‌های مختلف بسازند؛ کشکول‌های پایه مسی با مینا کاری، قلم‌زنی یا فیروزه کوبی، کشکول‌های سنگی و سرامیکی، کشکول‌های برنزی و برنجی و کشکول‌های سفالی بیشترین حجم از تولید این شکل ظروف را به خود اختصاص داده‌اند. همین‌طور کشکول‌هایی از جنس طلا و نقره نیز برای هدایای خاص و تشریفات ساخته شده اند. پیشکش حاضر کشکولی از آلیاژ پیوتر است که علاوه بر استحکام قابلیت شکل پذیری و آبکاری بالایی دارد. لازم به ذکر است که این مفهوم دیرینه با هنر صنعت‌گران ایرانی، به کشورهای مختلف دنیا صادر می‌شود. گل های زیبایی که روی این ظرف نقش بسته اند نیز نشانی دیرینه در فرهنگ ما دارد که در ادامه نمونه هایی از آن آورده شده است.