این هدیه بر اساس فرهنگ و رسوم مردم چهارمحال بختیاری طراحی و تولید گردیده.

در تاریخ ساختِ تندیسِ شیر، اختلاف نظر است. در هنر ایران، شیر همواره با خورشید به عنوان نماد ملی ایرانیان محسوب می‌شد، که اشاره به ساکن شدن قدرت در خورشید دارد. این جانور، تقریباً در کلیه تمدن‌های خاور نزدیک، به عنوان سمبل قدرت و شجاعت به کار رفته‌است. شیر به جهتِ خصوصیاتِ بی‌مانندش در فرهنگِ اقوام مختلف جایگاهی ویژه دارد. معانی سمبلیک شیر در ادبیات ملل گوناگون، بیش‌تر نماد پیروزی، قدرت، دلاوری، نجابت و نیروی ماورای انسانی بوده‌است. در نقوش تخت جمشید، جام‌ها، الواح ساسانی و قالی‌های شکارگاهی، همه‌جا شیر در جدال با دلاوران، نقش بسته‌است. منشأ شیرهای سنگی و بافته‌های منقش به شیر را، می‌توان در همان سنتِ دیرین و باستانی جستجو کرد که در فرهنگ ایل بختیاری نیز وجود داشته‌است.

شیر سنگی از نمادهای فرهنگیِ مردم بختیاری است. بختیاری‌ها با توجه به این مفهوم و معنا، شیر را به عنوان نماد خود پذیرفته‌اند. شیر در میان بختیاری‌ها نماد شجاعت است. نماد شیر علاوه بر این تندیس‌ها، در قالی و گلیم و گبه‌هایی که بختیاری‌ها می‌بافند نیز دیده می‌شود. در گویش بختیاری به این مجسمه‌ها، برد شیر می‌گویند. برد شیرها، نماد رشادت، شجاعت، فروتنی و مردانگی است که همواره از کیاست، فرهنگ و اخلاق خوب انسانی در زاگرس، با کمال شجاعت پاسبانی کردند و هدفشان اهتمام نام نیک قوم و تبار خود بوده‌است. هیبت و شکوه این تندیس، یادآور مردانی است که تاریخ پرفراز و نشیب، قومشان را در قالبی اسطوره‌ای با نام خود زینت داده و روی در دل خاک نهفته‌اند. برد شیرها از پهلو، مزین به نقش شمشیر، اسب، تفنگ و تسبیح هستند و بر گرده آن‌ها، مشخصات بزرگان نقش می‌شود.

شیرهای سنگی، تندیس‌هایی از جنس سنگ هستند که در گذشته توسط سنگ‌تراش‌ها در استان چهارمحال و بختیاری و نیمه شرقی استان خوزستان به شکل شیر تراشیده می‌شدند و به نشانه‌‍ی شجاعت، دلاوری و ویژگی‌هایی چون هنرمندی در شکار و تیراندازی در جنگ و مهارت در سوارکاری، علاوه بر نقاط مختلف دیار خود، بر آرامگاهِ بزرگانِ قوم خود نیز قرار می‌دادند. قدیمی‌ترین شیر سنگی موجود در استان چهار محال و بختیاری مربوط به دوره صفویه است. بنا به گفته‌ها شیر سنگی یادگار دوران مادهاست.

گز نام یکی از شیرینی‌های معروفی است که از ترکیب چند ماده مهم که مهمترین آن انگبین، سفیده تخم مرغ، مغز پسته و بادام است ساخته می‌شود. حرفه تولید گز پیش از این در شهر اصفهان رایج بوده و گز سوغات این شهر شمرده می‌شد اما امروزه گز با نام بلداجی عجین شده و شهرت جهانی پیدا کرده است. شهر بلداجی یکی از مناطق مهم استان چهارمحال و بختیاری در تولید گز محسوب می‌شود و ارتفاعات و مراتع این شهر نیز به واسطه شرایط توپوگرافی و خاص جغرافیایی محل رویش گیاه انگبین به وفور است. استفاده از انگبین درجه یک و خالص و تولید گز مرغوب موجب شده یکباره گز شهر بلداجی معروفیت خاصی پیدا کند و اشتغال فراوانی در این حوزه ایجاد کند. چهارمحال و بختیاری با تولید گز با کیفیت و به دست آوردن بازار داخلی و جهانی به عنوان قطب اول تولید گز در کشور مطرح شده است و گزسازی توانسته اشتغال بالایی را در این استان از آن خود کند.

چوقا یا چوخا، بالاپوش مردان ایل بختیاری است. چوقا پوششی با دو رنگ سیاه و سفید است که بلندای آن به زیر زانو می‌رسد. نقش و نگارهای چوقا همواره دارای شکلی ثابت است و در آن خطوط سیاه به صورت عمودی وارد خطوط سفید می‌شوند. درباره چرایی نگاره این بالاپوش چند نظریه وجود دارد اما هنوز پیشنهاد همه‌پسندی درباره خاستگاه یا مضمون این نقش از سوی صاحب نظران انجام مطرح نشده است. برای بافتن چوقا از دار خوابیده استفاده می‌کنند و تکنیک بافت آن نیز مانند تکنیک گلیم بافی است، با این تفاوت که خیلی ریز بافت تر است و تار و پود نازک دارد.